پیشتر در خصوص مفاهیم و نکات اساسی پروتکل OSPF برایتان توضیحاتی را ارائه دادیم. در این قسمت به انجام تنظیمات پروتکل OSPF در سطح CCNA می‌پردازیم.
فرآیند همسایگی در OSPF
در ابتدا و پیش از هر کاری، دو روتری که به صورت مستقیم به همدیگر متصلند، بایستی دسترسی لایه 3 به یکدیگر داشته باشند. منظور از دسترسی لایه 3 این است که از روی روترها پینگ روتر مجاور وجود داشته باشد. سپس بایستی روترها دارای Process ID یا PID یکسان باشند در غیر اینصورت همسایگی برقرار نمی‌شود.
در ابتدا و پیش از هر کاری، دو روتری که به صورت مستقیم به همدیگر متصلند، بایستی دسترسی لایه 3 به یکدیگر داشته باشند. منظور از دسترسی لایه 3 این است که از روی روترها پینگ روتر مجاور وجود داشته باشد. سپس بایستی روترها دارای Process ID یا PID یکسان باشند در غیر اینصورت همسایگی برقرار نمی‌شود.
روترها در OSPF خود را با شناسه ایی به نام RID یا Router ID به همدیگر معرفی میکنند. این شناسه یک آدرس 32 بیتی است که مشخصه منحصر به فرد هر روتر میباشد و خود را با این شناسه معرفی می‌کند. به صورت پیش فرض هر روتر بزرگترین IP ایی که روی interface هایش تنظیم شده باشد به عنوان RID اش در نظر میگیرد. امکان تغییر RID به صورت دستی وجود دارد، اما از آنجایی که این مشخصه باید منحصر به فرد باشد، در انتخاب آن دقت لازم باید انجام شود.
برای تغییر این ID، گاها امکان دارد با پیغام خطایی مواجه شویم و اجازه تغییر نام را در آن لحظه نداشته باشیم.
برای برطرف نمودن مشکل یکی از راه حل ها reload میباشد. اما در روترهایی که در مراکز بزرگ کار میکنند، reload کردن حداقل باعث 5 دقیقه down time رنج وسیعی از شبکه میباشد و این موضوع به هیچ عنوان قابل قبول نیست. بجای reload کردن روتر می‌توان از روش سریعتر، مانند دستور clear ip ospf process استفاده کنیم.
این دستور برای زمان‌هایی هم که می‌خواهید روتر تمام پروسس‌های در حال اجرای خود را kill کرده و مجدداً محاسبات خود را انجام دهد، میتواند بسیار کاربردی و مفید باشد.
Wild Card Mask
در برخی محاسبات از wild card بجای subnet mask استفاده میشود. یکی از دلایل استفاده از wild card کم کردن محاسبات روترهاست. wild card معکوس عددهای صفر و یک subnet mask میباشد. به عبارت دیگر می‌توان گفت در wild card بیت‌های صفر در قسمت NET ID قرار میگیرد.
subnet mask: 255.255.255.0 –>wild card: 0.0.0.255
subnet mask: 255.255.255.252 –> wild card: 0.0.0.3
subnet mask: 255.248.0.0 –> wild card: 0.7.255.255
برای شروع انجام تنظیمات OSPF، سناریو شکل زیر را با یک ناحیه (area 0) راه‌اندازی کرده و روترها را IP می‌دهیم.
در استفاده اولیه از دستور router ospf در شروع با پیغام خطایی مواجه خواهیم شد، علت هم نا کافی بودن دستور میباشد. برای شروع بایستی Process ID به ناحیه داده شود. شماره‌ایی را که انتخاب می‌کنید در بقیه روترها نیز باید یکسان باشد.
در مرحله بعدی نوبت به مشخص نمودن network میباشد. با استفاده از دستور network NET-ID wild-card area # میتوانیم شبکه مورد نظر را برای روترهای همسایه advertise کرد. مقدارهای NET-ID و wild-card بایستی محاسبه و در دستور قرار داده شود.
پس از وارد نمودن دستورات بالا در روتر بعدی و موفقیت‌آمیز بودن مذاکرات دو روتر همسایگی خود را با پیغام زیر اعلام میکنند.
در این پیغام اطلاعات process ID، network number و اینکه روی چه interface ایی کار انجام شده نمایشد داده میشود.
برای مشاهده مسیرهای بروز شده توسط پروتکل OSPF از دستور show ip route ospf استفاده میکنیم.
زمانیکه دو مسیر برای یک مقصد نمایش داده میشود معادل equal cost loadbalancing میباشد.
در نظر داشته باشید که ospf به ازای هر روتر متریک‌ها را با هم جمع می‌کند.
همانگونه که در تصویر بالا دیده میشود administrative distance = 110 و متریک آن 2 محاسبه شده است.
اگر روتری شبکه‌ای را که به صورت class less دریافت کرده، اما آنرا به شکل class full نمایش می‌دهد، خاصیت auto summary فعال است.
در روش‌های رفع ایراد در پروتکل‌هایی مانند OSPF، برای بررسی عدم دریافت اطلاعات یک شبکه، پیش از هر چیزی، وضعیت همسایگی دو روتر بررسی میشود. برای این‌کار از دستور show ip ospf neighbor و یا دستورهای زیر مجموعه‌اش استفاده میشود.
پس از دریافت اطلاعات روترهای همسایه RIDشان با نام neighbor ID نمایش داده میشود. اطلاعات دیگری که از دستور show ip ospf neighbor گرفته میشود شامل: وضعیت DR/BDR روترها، IP و اینترفیسی (پورت) که از طریق آن همسایگی شکل گرفته، مدت زمان اعتبار همسایگی و … میباشد.
برای اینکه ببینیم چه تنظیماتی مربوط به پروتکل OSPF بروی اینترفیس خاصی انجام شده می‌توان از دستورshow ip ospf interface fastethernet x/x استفاده کرد.
تنظیمات پروتکل OSPF بروی interface
این تنظیمات بایستی در محیط interface مورد نظر اعمال گردد.
می‌توان دستورات advertise کردن شبکه را بروی اینترفیس نیز انجام داد. برای این کار از دستور ip ospf 100 area 0 استفاده میکنیم. در این روش دیگر نیازی به وارد کردن NET-ID و wild-card نمی‌باشد.
دستور بعدی تعیین مقدار متریک بروی هر اینترفیس است و برای این‌کار از دستور ip ospf cofst استفاده میکنیم که عددی بین 1 تا 65535 است.
دستور hello-interval برای تنظیم یکی از timerهای OSPF است. این دستور مدت بازه ارسال پکت های hello را مشخص می‌کند.
در صورتیکه این تایمر را از حالت پیش فرض خارج کنید، احتمال از بین رفتن همسایگی می‌شوید. توضیحات بیشتر این ویژگی در دوره‌های بالاتر (CCNP – CCIE) خدمتتان ارائه خواهد شد.
از دیگر timerهای OSPF می‌توان به dead-interval اشاره کرد. این timer تنظیم کننده مدت زمان انتظار اطلاعات جدید از همسایه‌ای است که به تازگی اطلاعات جدیدی از آن دریافت نشده است. این دستور نیز مانند hello-interval دارای ملاحظاتی است که در آینده به آن‌ها اشاره خواهیم کرد.
احراز هویت در این پروتکل بروی interface خاص با اجرای دستور ip ospf authentication میتواند اجبار شود.
با استفاده از دستور message-digest، مشخص میکنیم که حتما authentication key به صورت hash شده ارسال شود.
در صورتیکه دستور احرازهویت در یک روتر تنظیم شود، روتر همسایه بعد از گذشت مدت زمانی (dead-interval) همسایگی down میشود.
و پس از انجام تنظیمات احرازهویت در روتر مقابل همسایگی مجددا برقرار میشود.
