EIGRP یا Enhanced Inetrior Gateway Protocol یکی از پروتکل های dynamic routing است که در دسته advance distance vector قرار می گیرد. دستگاه‌های غیر سیسکویی این پروتکل را پشتیبانی نمی‌کنند.
به صورت کلی اگر بخواهیم در خصوص این پروتکل صحبت کنیم، class less را پشتیبانی کرده و subnet را ارسال میکند، از آنجایی که در دسته advance distance vetor قرار میگیرد بنابراین در محاسبه متریک hop count مورد استفاده قرار میگیرد که البته محاسبات دقیقا مانند محاسبات hop count نبوده و از اطلاعات bandwidth و delay در محاسبات خود استفاده خواهد نمود. محاسبه متریک در طراحی‌ها بدلیل مقایسه بین چگونگی عبور ترافیک و عملکرد روترها بین پروتکل‌های مختلف ضروریست.
یادآوری: جدول خصلت‌های EIGRP
نحوه ی محاسبه metric در پروتکل EIGRP
Metric= ((10^7/ least Bandwidth)+Cumulative Delay)*256
به عبارت ساده تر
Metric = 256*(Bandwidth + Delay)
در مسیر از مبدا تا مقصد، least bandwidth کمینه میزان پهنای باندها در خطوط ارتباطی است.
مجموع میزان تاخیر (total delay) در زمان پاسخگویی مقصد را Cumulative delay می نامند که بر مبنای یک دهم میکروثانیه محاسبه میشود. به همین علت باید مجموع تاخیر بر عدد 10 تقیسیم شود.
10.000.000Kbps یا 10Gbps حداکثر پارامتر پهنای باند قابل محاسبه برای پروتکل EIGRP است.
مثال: متریک را برای مشخصات زیر محاسبه کنید.
طبق فرمول محاسبه متریک و استفاده در فرمول داریم:
Metric = ((10^7/10^5) + (5100/10)) * 256 = (100 + 510) * 256 = 156160
زمانیکه تنظیمات پروتکل انجام شد و در انتظار UP شدن line protocol هستیم روتر گزارشی می‌دهد که: الگوریتم Dual در حال فعالیت (به وجود آوردن neighobor relation) است، و نهایتا وضعیت adjuncecy حاصل میشود.
مهمترین تفاوت EIGRIP و OSPF: پروتکل EIGRP در ساختار خود Area را درک نخواهد کرد و Flat است.
چون در این پروتکل محاسبات بسیار دقیق میباشد، به همین علت metric بدست آمده به احتمال فراوان متفاوت است. این موضع یکی از دلایل استفاده از قابلیت unequal cost load balancing است که از لینک‌هایی که متریک بیشتری دارند نیز به اندازه مورد نیاز و نه به صورت برابر استفاده شوند.
شروع تنظیمات EIGRP
برای شروع به کار و انجام تنظیمات پروتکل eigrp از دستور router eigrp 100 استفاده میکنیم که عدد در این پروتکل autonomous system number یا همان Routing Domain است. (این عدد در پروتکل ospf را process id نام داشت.)
سوال: با توجه به اینکه پروتکل‌هایی مانند EIGRP و OSPF داخل یک AS مسیریابی می‌کنند و اصطلاحا یک پروتکل interior هستند، به چه دلیلی از pid ویا autonomous system number در این پروتکل‌ها استفاده میشود؟
پاسخ: در ابتدا باید بدانیم که این دو پروتکل بدون process ID و autonomous system number مفهوم ندارند و این اعداد جزئی از ساختارشان است. در ادامه، باید بدانیم eigrp 100 و eigrp 200 دو پروتکلی اند که از روش‌های پروتکل EIGRP استفاده می‌کنند اما برای یکدیگر دو حیطه کاری متفاوت دارند و برای یکدیگر هرچند داخل یک AS هستند، پروتکل های خارجی به حساب می‌آیند. این موضوع در خصوص پروتکل OSPF و دیگر پروتکل های IGP نیز صدق میکند.
در ادامه و پس از مشخص شدن حیطه کاری EIGRP، بایستی مشخص کنیم چه شبکه‌هایی advertise شوند. این کار از طریق دستور network 192.168.100.0 0.0.0.255 که آدرس اول NET-ID و آدرس دوم wild-card شبکه‌ای است که می‌خواهیم آنرا advertise کنیم.
نکته: در این پروتکل نیز حتما از wild card بجای subnet استفاده میکنیم.
به مسیرهایی که EIGRP می‌تواند از آنها استفاده کند Successors گفته میشود و مسیری که در آن لحظه از آن مسیر در حال استفاده است را feasible distnace یا همان FD (مسیر با اولویت بالاتر) می نامند. مسیرهای دیگری به نام RD یا همان Reported distance وجود دارد که توسط neighbor ها گزارش داده شده اند. بنابراین درصورتیکه یک مسیر یا route بطور مستقیم توسط router محاسبه شود مسیر را FD می نامند و مسیرهایی که توسط neighbor ها به روتر گزارش شوند RD معرفی میشوند.
